gözleri kıyametim…! yüzü afetim…!
deniz kokuşlum…!
nisan gülüşlüm…! mabedim…!
gidince sen…kıblegâhımı kaybettim
Gözlerinin yeşilini bıraktığın son yaprak da düştü döne döne
sanki yüreğime bir gramofon iğnesi batar
içimde düne dair…
derin bir veda acısı,
hicran sancısı, mahşeri bir özlem ve koskoca bir boşluk var
seninle yaşamak bahardı…
yokluğun hazan…eylül buram buram hüzün kokar
gi t t i n g i d e l i…;
meselâ…
-gittiğin gün mü öldüm…yoksa öldüğüm gün mü gittin-
her aynada senin yüzün…her duvarda resmin
bense üçgen dairelerde hapisim
-herkes mi ben…yoksa ben mi herkesim-
elbet bir bildiği vardır diye…gönlümün peşine düştüm
çiçek oldum…güneşinin muhabbetine dayanamayıp zemheride açtım
öyleyse…
-ben miyimdim seni seven…yoksa sen miydin kendini sevdiren-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder